Trouble in paradise

Zoals gezegd na de toffe en mooie trip op Fraser Island, begon het drama.. 
Zodra we terug waren op het vaste land in Rainbow Beach en weer bereik hadden, konden we gaan bellen voor een sleepwagen. Dit moest snel gebeuren, want we moesten ook nog bij onze auto zien te komen voor het ophalen van de auto. De sleepwagen kon ons niet ophalen, maar gelukkig hadden we afgesproken met de vrouwen die ons bij de avond van de autopech hadden geholpen dat zij bereid waren ons naar de auto te brengen. Na een belletje bleek echter dat zij nu ook autopech had en ons niet kon brengen. Meerijden met de grote bus van de groep was niet mogelijk omdat deze een omweg maakte, doordat hij alleen over de grote wegen rijdt.. Na nog een keer na te vragen bleek dat er nog een extra auto naar Noosa reed omdat niet iedereen in de grote bus paste en omdat dit een auto was in plaats van een grote bus reed hij gelukkig wel langs onze auto!
Nadat we afgezet waren bij Captain, hebben we gebeld om te bevestigen dat we er waren en moesten we een uurtje wachten op de sleepwagen. Hij was er eerder dan gedacht, dus net toen Dylan zijn zwemkleren ging verwisselen kreeg de chauffeur een warm welkom en goeie eerste indruk van Dylan. Gelukkig was het een man.. Nadat de auto opgetakeld was en we bij het dorp Gympie waren aangekomen, werd Captain achter slot en grendel gezet voor de nacht en de volgende dag onderzocht. Nadat we een motel hadden gevonden, konden we even bijkomen en afwachten op de volgende dag. In de loop van de middag kregen we een telefoontje van de garage; Zoals verwacht was er een gat in de radiator gemaakt door een tak die onder de auto was gekomen, maar doordat we te lang moesten doorrijden, om een veilige stopplek te zoeken, waren ook de gasleidingen aangetast en de motor beschadigd. Totale reparatiekosten: $4.000,-.....
Dit moesten we even laten bezinken en hadden we afgesproken dat we naar de garage zouden komen voor overleg. 4000(!!) dollar, dat zagen we niet aankomen. Dat was teveel geld om weer aan de auto uit te geven en is Captain eerlijk gezegd ook niet meer waard. Na lang gedenk en gedoe was de uitkomst; we moesten Captain achter laten bij de garage, konden hem niet aan de garage verkopen voor onderdelen omdat hij met deze schade niks meer waard was en moesten dus onze backpacks gaan inpakken. We probeerden ook nog onze camping (en andere) spullen te verkopen aan een 2e hands winkel, maar veel waren niet bereid te betalen of konden de spullen niet ophalen (en zonder auto konden wij het natuurlijk ook niet brengen)..
Het inpakken bleek lastiger dan gedacht, omdat we toch wel erg veel spullen hadden en het duurde erg lang, Tijdens het inpakken kwam een vrouw naar ons toe die dacht dat we gingen kamperen. Na de uitleg vond ze het zo sneu, dat ze een vriend van haar belde (Bob), die zou een slaapruimte voor ons hebben zodat we eerst even konden reorganiseren en dergelijke op ons gemak, i.p.v. verblijven in een duur motel. Hij woonde in de buurt van Gympie en hij had plek dus kon ons wel een paar dagen te gasten nemen. De volgende dag namen we contact met hem op en kwam hij ons ophalen. Het bleek een echte farmer met een oude gammelbak als auto. We stopten zijn achterbak vol met de tassen en spullen die wellicht nog door andere mensen gebruikt konden worden. Na een korte boodschap reden naar zijn huis. Bob was een alleenstaande man die ook zo leefde. Zijn huis was vies, ongeordend, in the middle of nowhere, een "tuin" met gras tot boven je knieën en het huis zat ook nog eens vol beestjes (spinnen!!) en raggen. Dit was slechts zijn eigen huis, want hij had nog een klein huisje verderop (waar wij mochten gaan slapen) wat nog drie keer zo smerig was. Bob had ook een meisje dat bij hem op de farm werkte en die vertelde dat er ook geregeld slangen kwamen. Maar die kwamen alleen bij het grote huis, dus we hoefden ons geen zorgen te maken... We waren er snel uit, het was hartstikke lief en behulpzaam bedoeld, maar we wilden hier zo snel mogelijk weg. Het was gewoon echt te vies. We besloten dat we verder moesten reizen met een groepsbus, want we hadden geen geld meer om nog een keer een grote investering te doen (plus we hadden geen budget om nog een keer autopech te overleven). Toen kwam de volgende situatie, het is wat ingewikkeld dus hopelijk is het goed uit te leggen en niet te verwarrend. 
We waren bij Bob's huis, 20km buiten Gympie. We bekeken eerst de bustickets voordat we er een aanschafte. We belden naar Premier (de busmaatschappij waarmee we gingen reizen) om te vragen of er plek was in de bus om in te stappen in Gympie. Die was er, dus we moesten alleen de tickets kopen, terugbellen, reserveren en dan Bob vragen of hij ons naar Gympie kon brengen. Ticket kopen, check. Terug bellen, check. Reserveren, niet meer mogelijk, de bus was ineens vol. Maar er was wel weer plek vanaf Rainbow Beach, de volgende stop 80km verderop. Maar hoe kwamen we dan in Rainbow Beach.. Stadsbussen reden niet, taxi was 245,- en verder waren er weinig opties. Na Bob alles uitgelegd te hebben en nog een aantal belletjes door Bob (omdat hij het niet begreep en niet geloofde dat we nergens anders op konden stappen wat dichterbij was) wilde Bob ons wel wegbrengen voor 100,-. Dit moest dan maar, alles was beter dan deze boerderij en we wilden gewoon weg. Gelukkig waren ruim op tijd in Rainbow Beach en hebben we onze bus gehaald en konden we weer verder met de reis onder het nieuwe motto; Gelukkig hebben we elkaar nog.