Daar zijn we weer..

Uuuuhm ja dat is lang geleden hè.. Om nu na een maand weer een gedetailleerd verslag te doen is in eerste instantie apart omdat we al veel verder zijn dus hebben we maar even een samenvatting gemaakt, om een redelijk beeld te geven van hoe het de afgelopen tijd was, wat we gedaan hebben en wat er nog komen gaat. 

We waren geëindigd met het fantastische begin van Azië in Bali, om vervolgens naar Java te vliegen voor een korte, maar geweldige tijd met papa en mama Siem(gedetailleerd verslag volgt snel, staat al klaar). Echter was het na in Bali en Semarang te zijn opgevangen door familie, weer de beurt aan onszelf om verder te gaan. Omdat Bali niet een ideale indicatie is van Indonesië omdat het nogal toeristisch is en we in en rond Semarang een privé gids hadden, was het erg wennen, zeg maar gerust heel erg wennen. We bleken een wandelende attractie te zijn waar de mensen geen genoeg van konden krijgen. Een korte broek of een mouwloos shirtje bij Meta zorgde voor vele opkijkende mannen en verontwaardigde blikken in het algemeen. Een bijna twee meter lange, blonde Hollander was natuurlijk ook goed voor de kijkcijfers. Leuk zo in het begin, maar op een gegeven moment vermoeiend en enigszins respectloos voelend, als mensen continu naar je staren, je nawijzen, elkaar aantikken als je gespot wordt of stiekem foto's maken. Als het gevraagd werd vonden we dat uiteraard geen probleem, maar dat gebeurde helaas net zo vaak, als dat Hemelvaartsdag en bevrijdigingsdag in de komende 150 jaar samen vallen (zoek maar op). 
Door de opwarming van de aarde zijn ook de seizoenen in Azië redelijk op de schop gegaan en dat betekende helaas dat we na het zonnige Australië, nog maar weinig zon te zien kregen. Door de vitamine die we niet meer kregen van de zon, de vele buien en de loerende Indonesiërs, was onze reisenergie een beetje opgeraakt. Verwend door Australië en niet direct gewend aan Azië, was het lastig om onze draai te vinden. 

Na Semarang begonnen we in Surubaya, waar we een vulkanentour hebben gedaan. Twee nachtelijke wandelingen (die ook gelijk ons ritme weer lekker op de schop gooide), voor een zonsopgang bij de Bromo vulkaan en een magisch blauw licht bij de Ijen vulkaan. In Surubaya hadden we een leuk hostel, maar de stad zelf had weinig te bieden. Hierna zijn we gevlogen naar Jakarta, wat ook nogal tegenviel. Een hele smerige en arme stad naar ons idee en heel druk. Na twee dagen in de hoofdstad geweest te zijn zijn we door gegaan naar Bandung. Een bergplaatsje waar we naar toe zijn gegaan met de trein. Onze eerste ervaring met de trein was van Semarang naar Surubaya, toen zaten we ekonomi oftewel tussen de locals, op een kluitje en amper airco (dus stikbenauwd) voor 4uur lang. We hadden nog geen ervaring met de treinen en te weinig research gedaan, wat ons duur kwam te staan. Hiervan geleerd hadden we van Jakarta naar Bandung de executif klasse. Fijne stoelen, veel ruimte en lekkere airco, stuk beter dus. In Bandung hebben we een scooter gehuurd en zijn we wat gaan rondtoeren, wat op leuke tochtjes door de bergen uit kwam. Spannend maar leuk, omdat we onze eigen scooter hadden. Een hotel met zwembad hadden we hier genomen, wat het verblijf iets aangenamer maakte, maar elke dag regende het gigantisch hard in de middag. Hoe kom je dat te weten..? Juist, niet toevallig in het hotel zitten maar lekker op de scooter zittend. Bij de eerste druppeltjes zagen we veel scooters naar de kant gaan, om niet eigenwijs te zijn volgden we het voorbeeld en deden we een poncho aan (met zijn tweeën hebben we er één gedeeld). Dat was maar goed ook, want 3min later kwam er een moessonregenbui op ons dak, waarvan we er nog maar zelden eentje van hadden meegemaakt in ons leven. Stiekem was het erg leuk en gezellig, met zijn tweeën onder een poncho, op de scooter naar het winkelcentrum. Hiervan geleerd hebben we de andere dagen dus enigszins opgelet met de tijden dat we weg gingen en terug kwamen en zijn we niet meer in deze val getrapt. Ook zijn we niet in de "val" van de corrupte Indonesische politie getrapt. Bij een grote controle op de eerste dag (net als bij Bali op de eerste dag aangehouden, hoe krijgen ze het voor elkaar), zijn twee toeristen op een scooter natuurlijk de perfecte mogelijkheid om geld af te troggelen en van dat geld met je collega-agenten te gaan lunchen. Nou niet deze toeristen. Ons internationale rijbewijs klopte, maar eigendomspapieren van de scooter niet. Door de taalbarrière mochten we in eerste instantie door rijden, omdat geen enkele agent Engels sprak, totdat iemand anders die aangehouden was wel Engels sprak en we alsnog moesten blijven staan. Als tolk vertelde de jongeman ons in eerste instantie dat we een miljoen roepies moesten betalen (75eu); wij zeiden 'Amehoela'! Daarna was het 500.000 en 100.000 (met steeds hetzelfde antwoord van onze kant). Daarna moest de man van de agent vragen hoeveel we bereid waren om te betalen, omdat we anders mee moesten komen naar het rechtsgebouw voor de afhandeling. 'Luister gappie, nogmaals, wij gaan helemaal niks betalen. Die papieren zijn niet in orde door de eigenaar dus laat hem lekker komen, dan kan je het met hem afronden en dan kan het ook nog in het Indonesisch, scheelt nog meer moeite.' Het was overtuigend genoeg, we hadden genoeg tijd van de agent verspild, zijn collega's waren al naar de andere kant van de weg vertrokken en agent Joling had er de kracht niet meer voor. We mochten doorrijden en konden daarna dus de juiste papieren regelen met de verhuurder. Onze fout of niet, we hadden ons er onderuit geluld!
Na Bandung en regio was het tijd om naar Sumatra/Medan te vliegen voor de laatste paar dagen Indonesië. Ook hier een scooter gehuurd, omdat het een grote stad was en taxi onmogelijk en duur was. Nou dat heeft de scooter geweten. De eerste dag hielden het bij een city/sightseeing dag, met tempels en moskeeën, maar de tweede dag was het raak. Omdat we bij alles wat we doen en waar we zijn, moeten uitzoeken wat er te doen is, hoe het er is, is het leuk en reviews lezen over ervaringen van andere toeristen (tripadvisor), allemaal om geen geld te verspillen aan belachelijke dure entreeprijzen voor toeristen, hadden we besloten om een andere trip te doen. Uitzoomen in Google Maps en buiten de stad twee punten markeren, zodat we een grote ronde gingen rijden en dan gewoon het leven en de natuur zien daar. Zoals gezegd; dat hebben we geweten. De eerste stop was een golfbaan, het geluk was aan onze zijde want het had net flink geregend buiten de stad en dat gebeurde niet meer toen wij er waren. Gevolg was wel dat we door plassen heen moesten rijden die de voeten nat maakten omdat het water zo hoog stond, waarschijnlijk verstopte riolen ofzo. Na een leuk eerste gedeelte door de plassen, maar alsmaar een rechte weg, moesten we linksaf slaan richting de golfclub en richting (kijkend naar Google Maps) het groen. Stukje natuur snuiven dus. Google maps had ons een route gegeven die begaanbaar was voor een auto, nou daar moeten we ze nog even over bellen, want de persoon die dit met een auto heeft gedaan, moet in een buggy hebben gereden en de rijkwaliteiten van de gepromoveerde Max Verstappen bij Red Bull hebben, want anders was het onmogelijk. Onmogelijk voor een auto... Navigatie gaf aan naar links, een landweggetje over gras de rimboe in. Prima, we gaan er voor en zien wel waar de scooter strand. Over het weggetje, tussen de koeien en geiten door, dwars door een palmbomenbos en zonder ook maar enige toerist (en slecht 3 locals) was het een route om nooit meer te vergeten. Na het gras ging het over in een klei-pad, waarbij Meta eenmaal moest af stappen om door te kunnen gaan, de drie locals die we zagen ons aankeken met een andere argwaan dan die we gebruikelijk kregen in Indonesië en de koeien en geiten zich niets van ons aantrokken. Maar we moesten toch goed zitten, Maps gaf aan dat we nog op de route waren en op een gegeven moment kwamen er twee wegen bij elkaar, dat moet toch goed zijn. Een scherpe bocht naar links nog en dan na 150m komen ze samen, dat geeft hoop. Totdat je bij de bocht naar links aankomt en een kleiweg om hoog ziet gaan die er niet heel erg begaanbaar uitzag voor een scooter (laat staan een auto, Google..), maar er was geen weg meer terug. Het was dus pompen of verzuipen. Meta afgestapt en Dylan begon aan de zwoegtocht naar boven. Voeten aan de grond, handen bij de remmen en gaspedaal open. Gassen, slippen, voet aan de grond, gassen, door gaan, weg glijden naar links, voet aan de grond, remmen, gassen, gassen, slippen maar het midden, voeten, remmen, gassen, voeten, gassen, voeten, gassen, slippen, slippen, remmen, Meta op de achtergrond uitlachen en een local die stond te wachten om soepel naar boven te gaan, gassen, duwen, voeten, slippen, gassen, remmen, voeten, op adem komen en toen het laatste stukje gassen en doorzetten duwen en toen was Dylan boven. Zelfs de locals aan de andere kant van de weg stonden te juichen, omdat ze het niet hadden verwacht. Dylan zeiknat (zoals gezegd niet door een regenbui), Meta gierend van het lachen en de local gasgevend en fier naar boven zonder enige vorm van obstructie... Boeit niet, wij hadden het gehaald, de scooter was nog heel en we hadden een tof avontuur beleefd haha!! En we werden beloond want nadat we boven waren aangekomen, keken we uit over het prachtige palmbomenbos waar we zojuist doorheen waren gereden en konden we voldaan terug kijken. 
De volgende dag hebben we sinds tijden weer eens gefitnest omdat we ons zo passief voelen, was dat echt heerlijk om een keer te kunnen doen! Drie dagen spierpijn was het meer dan waard, ook al hadden we er de volgende dag last tijdens het vliegen. Want het was tijd om Indonesië 'tot ziens' te zeggen en 'hallo' tegen Singapore te zeggen. 

Dat was het dan; Indonesië.. Overall was het eigenlijk wat teleurstellend voor ons. We vonden verschrikkelijk vies en smerig overal, zoals gezegd werden we overal aangegaapt, voelden we weinig respect en dat komt dat ook terug in het feit dat je puur als toerist (dus geld) gezien wordt. Niks persoonlijks, spreken geen Engels, je bent gewoon geld. Dat was ons erg tegen gaan staan, waardoor we behoorlijk passief zijn geworden en eigenlijk meer dagen dan verwacht weinig tot niets bijzonders hebben gedaan. Uiteraard kan niet elke dag onvergetelijk zijn, is reizen vermoeiend en is het ook wel eens lekker om niks te doen, maar dat was hier iets meer dan gehoopt. 

Hierdoor hebben we wel genoeg tijd gehad met elkaar, in vrolijke en minder vrolijke tijden door de frustraties van de teleurstelling en kunnen met alle tevredenheid zeggen dat we ons motto nog vaak hebben doorgezet, 'Gelukkig hebben we elkaar nog'. We zijn geslaagd voor de relatietest en kunnen het prima uithouden zo samen. Neemt niet weg dat we nog steeds veel aan thuis denken en niet kunnen wachten om thuis te komen (nog maar 48 dagen!).
In de vele tijd die we hebben gehad hebben we het natuurlijk ook over onze reis gehad, want vooraf was de planning Indonesië, Thailand, Laos, Cambodja en Vietnam. Omdat we het liefst ook Maleisië en Singapore nog wilden meepakken hebben we eens kritisch naar onze planning gekeken en conclusies getrokken. Door de kleine teleurstelling van Indonesië, hebben we besloten dat we niet wilden haasten en alle landen zien. Maar dat we liever wat langer in een land blijven, meer genieten en het land leren kennen. Dan kwam het reistechnische aspect er bij, want wat was nou logisch om te reizen, welke landen wel, welke niet. Thailand stond vast omdat we daar vandaan vertrekken en omdat dat centraal ligt. Maleisië leek ons ook erg leuk, dus die hebben we verlengd en vergroot in bezoektijd. Naast de twee dagen Singapore bleef er dan eigenlijk nog een land over om te bekijken, zonder te moeten haasten. Een vriendin van Meta (Fenna), heeft al eens door Azië gereisd, dus daar konden we wat informatie bij winnen. Die vertelde dat ze Azië erg leuk vond, maar dat Myanmar eigenlijk haar onverwachte hoogtepunt was geworden. Dit was enigszins verrassend voor ons en hadden we nog niet heel erg naar gekeken, maar vanaf het begin waren we er, door Fenna, enthousiast over. En als we dan reistechnische gingen kijken was het ook wel praktisch; het ligt tegen Thailand aan, blijkbaar dus ook mooi en we houden de andere drie landen (Laos, Cambodja, Vietnam) nog over voor een andere keer.

De stand van zaken is nu dus, dat we na Indonesië twee fantastische dagen Singapore hebben gehad (even weer westerse cultuur gesnoven na vier weken Indonesië). Dat we nu in Penang, Maleisië zijn, nadat we al twee weken Maleisië er op hebben zitten. Maar het Maleisië verslag volgt binnenkort nog wel, net als een aantal foto's hopelijk.

Binnenkort gaan we over naar Thailand waar we besloten hebben om de eiland aan de westkust te doen. Hierna volgen twee weken Myanmar, dan nog twee weken Noord-Thailand en we eindigen met een week in Bangkok.
Belangrijkste is dat de energie om te reizen nu wel weer terug is, maar dat we nog steeds uitkijken naar thuis! Geen heimwee maar gewoon weer zin in thuis.