Singapore & Maleisië

Singapore; het was immens, imposant, prima metro-netwerk en eindelijk weer eens westers. Iedereen spreekt zonder twijfel Engels. Dat was een heel fijn gegeven, na het lastige communiceren in Indonesië. Elke voordeel, heb zijn nadeel. Dus naast de mooie westerse cultuur in deze stadstaat, te midden van het toch wat armoedige Zuid-Oost Azië, zijn de prijzen ook wat hoger. Hierdoor verbleven we maar twee dagen in Singapore, wat achteraf ook wel genoeg was. We hadden genoeg gezien van het centrum en de imposante architectuur, waarna het tijd was om met de bus naar Kuala Lumpur t gaan. 
Na een prima busrit van zo'n 5/6uur, gingen we eigenlijk een beetje blanco richting Kuala Lumpur. Naast de bekende en hoogste twin towers van de wereld, hadden we weinig idee van wat de stad te bieden had. Na het regelen van een ov-pas, vervoer naar het hotel en het inchecken (wat ontiegelijk lang duurde; ondanks 3 bevestigingen van booking.com en het hotel zelf was de boeking toch niet goed door gekomen en de man achter de receptie snapte zelf ook niet veel van wat ie deed), hadden we de rest van de dag geen plannen meer om te gaan doen. Daarbij kwam dat het aan het regenen was, dus het weer was niet bepaald stimulerend. Helaas bleek dit een voorbode.. In het hotel gingen we research doen naar wat te doen was in de stad, maar het voornaamste waarin ze "uitblonken", was dat ze meer dan 50(!) winkelcentra hadden (en de twin towers). Niet bepaald wat we verwacht hadden van een van de grotere steden in zuid-oost Azië. Helaas voor ons, hadden we het hotel al voor vijf nachten geboekt en betaald.. De twin towers waren mooi, een aantal winkelcentra ook, maar we hebben ons Netflix abonnement er ook weer uit gehaald hier. Gelukkig hadden we wel genoeg tijd om te bepalen hoe we de rest van Maleisië zouden indelen. 
Na Kuala Lumpur, was het tijd om theeplantages te gaan bezoeken in de Cameron Highlands. Een prachtig stuk natuur, waarbij de busrit er naar toe werkelijk adem benemend was. Door de bergen en mooie uitzichten rijker, kwamen we aan in een soort bergdorpje. Na het inchecken bij het hotel, hadden we voor de volgende dag een dagtour geboekt om het gebied te zien en ook de bus voor de dag daarna naar Taman Negara. Na het inchecken zijn we wat gaan eten, maar wat kan je nou echt verwachten in een bergdorpje, niet veel bijzonders dachten we. Lopend naar de hoofdstraat liepen we tegen een restaurantje aan en die leek een Nederlandse vlag bij zijn naam te hebben. 'Dat lijkt me stug' zei Dylan, maar nieuwsgierig als we waren, gingen we toch maar even kijken. Toen kwamen we er achter dat de menukaart in twee talen stond, Maleisisch en ... Juist ja, Nederlands! Toen zagen we boven de menukaart een krantenknipsels uit Assen. Een Maleisische man had zestien jaar in Assen gewoond en daar een restaurant gehad, om vervolgens terug te gaan naar zijn geboorteland. Hij sprak nog steeds aardig Nederlands en had de groep Nederlanders in het krantenknipsel warm onthaald door spontaan 'Daar in dat kleine café aan de haven' te gaan zingen. Helaas kregen wij niet zo'n warm onthaal, maar we konden natuurlijk niet meer verder kijken want we wilden hier wel eten. Onthaald met een warme 'goede avond' van de eigenaar, waren wij nog steeds bezig met het bekijken van het restaurant. Het hing namelijk vol met voetbalsjaaltjes. Nederlands elftal, Ajax, Feyenoord, PSV, Heerenveen en zelfs PEC Zwolle. Grappig zeg, zit je in Maleisië, kom je dit tegen. Het was nog niet alles, want, nadat we eten hadden besteld, kwamen we er achter dat er nog een stuk meer sjaaltjes hingen en ook een naast ons aan de muur. 
Hoog en trots aan de muur, straalde een warme groen-gekleurde sjaal met het hoofd van een typisch Nederlands dier er op en zelfs de naam er van stond pronkend op de sjaal. SCHAPEKOPPEN, FC Dordrecht!! We konden onze lol niet op en gingen met een glimlach weg uit het restaurant, met de gedachte hier komen we morgen weer terug. Dikke teleurstelling, toen bleek dat die de volgende dag dicht was en zeker toen we tot een zeer pijnlijke ontdekking kwamen, die we de dag er voor (hoe stom ook) niet hadden gedaan. De beste man had zelfs frikandellen!! En die hadden wij gemist, das even balen.. Gelukkig was de dagtour door de streek van de theeplantages erg leuk en mooi om te zien en was er verderop nog een erg lekker Chinees restaurant die het leed enigszins verzachtte. Na een kort en onvergetelijk bezoek aan de Cameron Highlands, was het de volgende ochtend tijd om met de bus naar Taman Negara te gaan. Een dorp naast het oudste regenwoud ter wereld (dat zeiden ze in Australië ook al..), waar ook een kort verblijf zouden hebben om hier ook de sfeer mee te nemen. We hadden gepland om hier een tweedaagse trekking te gaan doen, met een overnachting in een grot, maar helaas ging die uiteindelijk niet door, omdat er geen medestanders voor ons waren (de tracking ging pas door vanaf 4 personen). Kleine domper, maar gelukkig zaten we in een heel erg leuk hosteltje waar we onwijs leuke mensen ontmoette. Een Duitse vrouw van 44, Zwitsers meisje van 19 en een Australiër van 27, waren al gesetteld, toen wij hun, samen met een andere alleen reizende Duitse jongen, vergezelde. Er was ook nog een leeg bed, van een Brit die op dat moment de trekking aan het doen was die wij ook wilden doen, die kwam de volgende dag terug. De Duitse vrouw bleek vorig jaar al 2,5 maand in dit dorp te zijn geweest, omdat ze het gewoon zo fijn vond. Toen we te horen kregen dat de tracking niet door ging, konden we dus gelukkig nog wel een leuke wandeltocht doen met onze eigen privé gids, die het gebied al goed kende en ons nog wat dingen vertelde over de jungle. Na een wandeling van 4uur met de twee Duitsers, kwamen we geheel doorweekt terug. De Duitse vrouw had nog het idee om nog een heuvel te beklimmen, om een prachtig uitzicht te zien. Helaas begon het aan het einde van de klim zo erg te regen en onweren, dat we weinig konden genieten van het uitzicht, maar wel geluk hadden gehad bij een blikseminslag. Achteraf bleek dat een blikseminslag die gevolgd werd door wel een hele snelle donder, in was geslagen in een boom ongeveer 500meter verderop op het pad. Tijdens de weg naar beneden, die via een andere route liep, zagen we de boom waar die bliksemschicht was in geslagen en realiseerde we ons dat we behoorlijk geluk hadden gehad. Gelukkig was de onweer al wat verder weg getrokken, dus de grootste bezorgdheid was weg, maar we wilden alsnog wel doorlopen. Door de schrik van het zien van de boom en omdat het nog steeds pijpenstelen regende, stapte we stevig door en waren we snel terug bij het hostel om van een warme douche te genieten. 
De volgende nacht was er een in het rijtje van apart en bizar. Om het feit dat we een gezellige kamer hadden, ging er een drankje gedaan worden met zijn allen. Geen probleem, wij haakten eerder af, omdat we onze hele backpacks nog moesten inpakken, want de volgende ochtend zouden we om 8uur al vertrekken. De rest van de groep zou verder gaan, maar kwam uiteindelijk toch nog naar de kamer. Tot een uur of twaalf bleven ze in de kamer om wat te drinken en zijn wij gaan slapen.. Opeens werden we om 3.00 wakker door geroep en gedoe van buiten. Er was iets gebeurt, maar het was onmogelijk te begrijpen voor ons wat er aan de hand was. Om 4.00 werden we weer wakker, doordat het Zwitserse meisje, geheel overstuur, haar fles water kwam halen. Toen we vroeger wat er aan de hand was, zei ze alleen maar dat 'hij' zich niet wilde laten helpen, maar dat het anders zijn dood werd. Voordat we het wisten was ze alweer weg en bleven we met vele vragen achter. Een paar minuten later kwam de Duitse vrouw haar fles halen, iets rustiger dan de Zwitserse maar ook duidelijk niet op haar gemak. Ze vertelde dat er een flinke ruzie was geweest tussen de Brit en de Duitse jongen. De Duitser lag in het ziekenhuis en de Brit was op het politie bureau met een Canadees die we kenden van het dorp. Nog steeds compleet vaag, maar ze moest weer gaan, omdat zij het meest bekend was in deze streek en dus het meest kon helpen, hopelijk. Verder slapen dan maar weer. 5.00, weer wakker. Nu door de Brit die zijn spullen kwam pakken. Wij dachten voor het politiebureau, maar hij ging naar een ander hostel (hoorde we achteraf, waarschijnlijk uit angst voor de Duitser). Hij leek vrij rustig, maar dat was blijkbaar schijn. Toen we om 7.15 wakker werden om onze spullen te pakken en richting de bus te gaan, kwamen net de Duitse, Zwitserse en Australiër aan gelopen. Ze hadden heel de nacht geholpen in de chaos en geen minuut geslapen. We kregen een zeer korte uitleg, van wat de stand van zaken was, maar wat er precies die nacht is gebeurd wist (en weet) niemand. De Duitse jongen was het ziekenhuis in geslagen en ernstig gewond, maar bleek zeer racistisch. De combinatie racisme en dronkenschap, leidde tot woede uitbarstingen, waarbij hij zich niet geholpen diende te worden door islamitische doktoren. Uiteindelijk is hij geholpen doordat de Zwitserse in het Duits tegen hem praatte dat zij hem hielp aan zijn verwondingen, terwijl de doktoren dit ondertussen deden. Dit bedrog kon, omdat de Duitser zo flink gewond was, dat zijn gezicht en oogkassen opgezwollen waren, dat hij niks zag. De Brit en de Canadees (die dit waarschijnlijk gedaan hebben, maar niemand weet precies hoe het zit) zitten (tot op heden) vast in Maleisië en wijzen naar elkaar als de schuldige, dat de duitser is bewerkt met een steen. Beide heren, zagen wij later op Facebook, hebben een crowdfunding pagina om geld in te zamelen om vrij te komen. 
Kortom, er zijn nog steeds heel veel vraagtekens over de nacht, maar ze zitten allemaal nog in de gevangenis en het ziekenhuis..
Na deze bizarre nacht, moesten we toch door, door naar de volgende bestemming in Maleisië, Perhentian Kecil, voor een duikcursus! Na een lange en onrustige rit in een minivan en een expeditie robinson-achtige boottocht, kwamen we eindelijk aan bij onze bestemming. Stralende blauw water, wit strand en een druk strand. Slippers hadden geen zin, want het was overal zand. Na het inchecken, hadden we geen keuze. Na weken van slecht weer, scheen hier eindelijk de zon en leek het water om te drinken; zo mooi. We moesten wel de zee in. Wat een verademing, dit hadden we voor het laatst gehad in Australië, zo lekker weer en gewoon de zee in rennen omdat het kan. Het was een paradijsje, waar we vier dagen genoten hebben, onze PADI Open Water duikcertificaat hebben gehaald (we mogen nu duiken tot 18m). Het was onwijs leuk om te doen en we hebben dus ook nog even aan de studie gezeten deze vakantie. Magna cum laude geslaagd voor onze theorie en praktijk is nooit in gevaar gekomen voor ons. Het was leuk en vooral ook erg mooi om te doen, we kijken dan ook uit om het in het vervolg vaker te gaan doen. 
Na dit paradijsje aan de oostkust, was het tijd voor de nachtbus naar het westen. Penang was de volgende bestemming. Na een, tegen verwachting in, redelijk goeie busrit kwamen we om 5uur 's ochtends aan bij ons hotel in Penang. Gelukkig werden we hier binnen gelaten, anders hadden we nog twee uur buiten moeten wachten. Helaas konden we nog niet naar onze kamer, maar mochten we wel in de zithoek op de bank gaan liggen of wachten. Eindelijk weer WiFi nadat die op het eiland dermate zwak was om echt te doen. En tijd om de overbruggingsblog te schrijven over de missende periode. Ook al was het het begin van de dag, toch mochten we 's ochtends inchecken (gelukkig), want we waren toch niet helemaal lekker uitgerust van  de nachtbus. Het was een heerlijke kamer, met stapelbedden, maar in plaats van éénpersoonsbedden waren het 4 tweepersoonsbedden! Een soort van dorm dus, maar er was maar één ander persoon, die pas laat in de avond terug kwam en daarna 's ochtendsvroeg alweer weg was. Dit betekende dus heerlijk even bijtanken; weltrusten!
De dagen hierna is Meta een beetje ziekig geweest, waardoor we niet heel veel hebben gedaan, maar we hebben nog één dagje het eiland kunnen verkennen met de scooter. Tempels, streetart, de brug naar het vaste land gezien; het was prima in één dagje te doen. In de avond de volgende reis geboekt, want dit was voor ons genoeg Maleisië en nu is het tijd om naar Thailand te gaan!